آغاز سال جدید؛ ساختن زندگی جدید

به‌ یاد داشته باش که روابط باید برای آرامش، همدلی، حمایت و تکیه‌گاه بودن شکل بگیرند. هرکس که آرامش درونت را می‌رباید، جایی در زندگی‌ات ندارد. دوستی‌های متزلزل نیازی نیست حفظ شوند، و بودن در دسترس همگان فقط بار اضافی است. هرگز فرصتی دوم نباش و جایگزین در لیست دیگران نشو؛ با کسانی همراه باش که تو را همیشه در اولویت قرار می‌دهند. شکاف شخصیت‌ها جایگاهش کلینیک‌های روان‌شناسی است، نه زندگی تو.

سال جدید، فرصتی است برای ترمیم روابطی که ترک خورده‌اند. شاید عزیزی که رهایش کرده‌ای، دوستی که از او دور شده‌ای، برادری که پیوندت را گسسته‌ای یا همسایه‌ای که از او دلگیر شده‌ای. دنیا کوتاه‌تر از آن است که در جدایی و قهر سپری شود و بی‌ارزش‌تر از آن‌که بر سرش اختلاف کنیم. آیا باید تا روزی که آن‌ها را به گور بسپاریم صبر کنیم، با دلی شکسته در مراسمشان حضور یابیم، و آن‌گاه در تشییع‌شان برایشان سوگوار شویم؟ چه فایده‌ای دارند اشک‌های ریخته‌شده در مراسم خاک‌سپاری وقتی زندگی‌مان پر از جدایی و بی‌مهری بوده است؟ البته، این توصیه با توصیه قبلی تناقضی ندارد؛ برخی روابط ارزش بازسازی دارند و برخی دیگر تنها برای ویرانی شایسته‌اند.

به یاد داشته باش که این دین پیروزی خود را با یا بدون تو خواهد یافت. اگر مساجد را ترک کنی، دیگرانی هستند که آن‌ها را پر کنند. اگر قرآن را کنار بگذاری، کسانی دیگر آن را تلاوت خواهند کرد. این قافله به سوی خدا پیش می‌رود و تنها بر دروازه بهشت توقف خواهد کرد. اگر تو در آن نباشی، فقط تو بازنده‌ای.
این سال جدید، یادآور این است که نبرد میان حق و باطل همچنان ادامه خواهد داشت، تا آن دم که اسرافیل در صور بدمد. باطل، هرچند قدرتمند به نظر آید، هرگز پیروز نمی‌شود، و حق، هرچند ناتوان جلوه کند، شکست‌ناپذیر است. جایگاه خود را انتخاب کن! هیچ‌کس نابخردتر از آن نیست که آخرت خود را به بهای دنیای دیگری بفروشد.

رابطه‌ات را با خدا اصلاح کن. اگر گناهی داری که بر آن اصرار می‌ورزی – و کیست که بی‌گناه باشد؟ – امروز فرصتی است برای نوشتن تاریخ یک توبه.
قرآن را به رفیقی روزانه بدل کن؛ بخشی از آن را هر روز بخوان و به خود عهد بده که هیچ‌گاه آن را ترک نکنی، حتی اگر سخت‌ترین شرایط تو را فراگیرد. ذکری روزانه داشته باش که حتی در شلوغی‌ها و مشغله‌ها از آن غافل نشوی.

کاری کن که این سال با سرّی میان تو و خدا مزین شود. صدقه‌ای پنهان –حتی به اندازه یک قرص نان– بده که تنها خدا از آن آگاه باشد. دارویی که مرتب برای بیماری فراهم کنی، بی‌آن‌که کسی بداند. دو رکعت نماز ضحی را بی‌هیچ چشمی که تو را ببیند به جای آور، و رکعت‌های قیامی که شبانه از بستر برمی‌خیزی و در خلوصی کامل تنها به خدا نزدیک می‌شوی.

برای خودت مسیری تازه بگشا. کتابی بخوان، برنامه‌ای مفید ببین، دوره‌ای علمی بگذران، یا پروژه‌ای اجتماعی را آغاز کن. در کاری داوطلبانه مشارکت کن و از آن نیرویی تازه بگیر.

همیشه از «منتظر بودن برای فرد مناسب» سخن می‌گوییم، اما کمتر به «ساختن خود برای تبدیل شدن به فرد مناسب» فکر می‌کنیم. همه عاشق فصل درو هستند، اما معدود کسانی هستند که زمین را شخم می‌زنند، بذر می‌کارند و آن را آبیاری می‌کنند. یکی از همان اندک افرادی باش که رویای دیگران را تحقق می‌بخشند، نه از آن‌ دسته‌ای که فقط در گوشه‌ای می‌نشینند و رویای بی‌پایان می‌بینند.

یادآور خود باش که تمام کسانی که در سال گذشته از دنیا رفتند، تصورشان این بود که مرگ هنوز خیلی دور است. همان‌گونه که به ما دستور داده شده است هر نماز را چون آخرین نماز بخوانیم، این سال را نیز چون آخرین سال خود زندگی کن. شاید که این سال آخرین سال تو باشد.