به سوی پروردگار خود برگردید قبل از آن که دیر شود!

آشنایی با سنت های لایتغییر الهی، یکی از موارد مهم و بسیار قابل تأمل برای هر فرد مسلمان است و توجه به آن می تواند حیات انسان مومن را رنگی خدایی بخشیده سلامت دنیا و آخرت را برایش تضمین نماید!  اما هزار حیف که بیشترین مردم نسبت به این مهم غافلند و یا خویشتن در این باره به بی خبری می زنند!

عجیب است انسانی که همیش برای بهتر شدن کیفیت زنده گی مادی خود برنامه ریزی دارد و دایم از پیش آمدهای بد زنده گی هراسیده و میکوشد که از آن به هرگونه ممکن اجتناب کند، چگونه می تواند از وجود قطعی عذاب پنهانی که از جانب الله منتقم و جبار در کمینش نشسته، چشم بپوشد و در مقابل آن بی تفاوت باشد! چگونه است که وقتی خبر زلزله دروغین به گوش ما میرسد، نیمه های شب هراسان از خانه ها و بسترهای گرم  بیرون آمده و سرگردان به هر طرف روی می آوریم و یا وقتی از سرایت مرضی در وجود خود باخبر می شویم، درب خانه هر طبیب حاذقی را هرکجا باشد، سراسیمه می کوبیم؛ اما از آن سوی دیگر، خویشتن در مرداب گناهانِ آشکار و پنهان، به عمد غرق می کنیم و لختی از حضور یگانه مقتدر هستی، نه فقط احساس ترس و یا خجالت و ندامت نمی کنیم بل، بیشرمانه انتظار داریم که از این مهلکه، سالم و غانم، پای به بیرون نیز بگذاریم! 

نمی خواهیم که خدای نخواسته برای مردم تنفر ایجاد شود، اما انذار نیز در کنار بشارت جزئی از وظایف دعوتگران است که مطابق به شیوه قرآن و وظیفه الهی خود می بایست در مواقع لازم  به آن عمل کنند!

مع الاسف امروز بیشترینه عملکردهای تعداد زیادی از مسلمانان، در محدوده اطاعت از فرامین الهی داخل نیست که برای این گونه اعمال، نامی جز تمرد و سرکشی در مقابل دستورات الله و پیامبر راست نمی آید! بی حیایی و بی حجابی زنان، بی غیرتی و بی ایمانی مردان، اشاعه فحشاء و منکرات، هم‌چشمی‌های نامشروع و نا صواب، ربا خواری و رشوت و خیانت، ظلم و دروغ و جنایت، وابستگی و دلبستگی به عادات و فرهنگ جاهلیت و… همه و همه امراض مهلکی است که آرامش و پاکیزه گی را از زنده گی سلب و ما را با این هشدار جدی قرآن مواجه کرده است:

وَأَنِیبُوا إِلَىٰ رَبِّکُمْ وَأَسْلِمُوا لَهُ مِن قَبْلِ أَن یَأْتِیَکُمُ الْعَذَابُ ثُمَّ لَا تُنصَرُونَ [٣٩:۵۴] (به سوی پروردگارخود بازگردید و به او تسلیم شوید، پیش از آنکه عذاب به سراغ شما آید، سپس یاری نشوید! )

آری! خواهر و برادر مسلمان:

 آرامش و آسایش واقعی را فقط در سایه سار الهی میتوان دریافت! مقصدی مبارک که مبدأ آن، انابت و بازگشت به سوی الله و تمکین در برابر فرامین اوست! و این یگانه هدف ارزنده یی است که رسیدن به آن،  به جان کندنِ زنده گی می ارزد و جز آن هرچه در دار هستی هست، سرابی بیش نیست که عطش را فرو نمی نشاند و رفتن به سوی آن به جز خستگی و تن فرسایی و سپس غلطیدن به خاک مذلت و حسرت حاصلی در پی ندارد!

عزیزان!

بیایید قبل از آن که فرصت از دست شود، از خارزار غفلت برون آییم، به سوی مولای خود بازگردیم و چنانش بنده گی کنیم که گویی او را می بینیم و مومن باشیم که او از شاهرگ گردن به ما نزدیک تر است و همان گونه که غفور و رحیم است، عذابش نیز سخت و طاقت فرساست، مباد روزی که در دنیا به آن گرفتار آییم و فردا با آه حسرت بار ندا در دهیم که : یَا حَسْرَتَا عَلَىٰ مَا فَرَّطتُ فِی جَنبِ اللَّهِ ( افسوس بر من! از کوتاهی هایی که در کنار خدا کردم!)