چرا حامیان فلسطین به زندان‌های دورافتاده در لوئیزیانا منتقل می‌شوند؟
نویسنده: استیون گیلود
در هفته‌های اخیر، دانشجویان محمود خلیل، رُمیسا اوزتورک و علی رضا دورودی که به حمایت از فلسطین پرداخته‌اند، توسط اداره مهاجرت و گمرک آمریکا در مراکز بازداشت در مناطق دورافتاده‌ای در ایالت لوئیزیانا نگهداری می‌شوند. محمود خلیل، در نامه‌ای از زندان، وضعیت زندانیان سیاسی را تشریح کرده و از شرایط ظالمانه‌ای که در آن‌ها قرار دارند، سخن گفته است.
این اقدام دولت آمریکا در فرستادن این افراد به مناطق دورافتاده و کم‌جمعیت، نه تنها تصادفی نیست، بلکه بخشی از سیاست‌های استبدادی و سرکوبگرانه‌ای است که به نفع نهادهای دولتی و شرکت‌های خصوصی به ویژه در صنعت خصوصی‌سازی زندان‌ها است. در این مناطق، که در آن‌ها نظارت عمومی کمتری صورت می‌گیرد و دسترسی به وکلا و سازمان‌های حقوق بشری محدود است، زندانیان به شدت از حمایت اجتماعی و حقوقی محروم می‌شوند.
مراکز بازداشت در لوئیزیانا که عمدتاً در مناطق روستایی و با جمعیت عمدتاً سفیدپوست قرار دارند، به نوعی برای پنهان کردن افراد از دید رسانه‌ها و نهادهای نظارتی استفاده می‌شوند. این امر باعث می‌شود تا وضعیت زندانیان از نظر شرایط انسانی و سلامت به شدت به خطر بیفتد. از سوی دیگر، این مراکز بازداشت، علاوه بر سرکوب سیاسی، به ابزارهای سودآور برای شرکت‌های خصوصی مانند “گیو گروپ” تبدیل شده‌اند که در آن‌ها از کار زندانیان برای تولید سود بهره‌برداری می‌شود.
تاریخ لوئیزیانا و آمریکا با موضوعاتی چون برده‌داری و کنترل اجتماعی نژادی پیوند خورده است. این ایالت که در گذشته به عنوان یکی از اصلی‌ترین نقاط تجارت برده در ایالات متحده شناخته می‌شد، اکنون در قالب سیستم‌های زندانی مدرن، به ابزار جدیدی برای سرکوب و بهره‌کشی از اقلیت‌ها تبدیل شده است. از جمله مواردی که باید در نظر گرفت، تأسیس اولین زندان خصوصی در آمریکا در سال 1844 در لوئیزیانا است که امروزه همچنان به شکلی مشابه برای حفظ نژادپرستی و استثمار گروه‌های خاص از جمله سیاه‌پوستان و مهاجران استفاده می‌شود.
مراکز بازداشت در این ایالت، به ویژه در جینا، که در گذشته به دلیل پرونده معروف “جینا 6” شناخته شده بود، بار دیگر به محلی برای سرکوب و اعمال عدالت نژادی تبدیل شده‌اند. این شهر در سال 2006 شاهد وقوع توطئه‌ای نژادپرستانه بود که منجر به محکومیت شش دانش‌آموز سیاه‌پوست شد و موجب اعتراضات وسیع در سطح ملی گردید. اعتراضات گسترده‌ای که پس از این حوادث شکل گرفت، نمادی از مقاومت مردم در برابر نژادپرستی و سرکوب شد.
مهم‌ترین هدف از انتقال این زندانیان سیاسی و فعالان اجتماعی به چنین مکان‌هایی، نه تنها سرکوب آن‌ها بلکه هدف قرار دادن اعتراضات عمومی و مقاومت‌های اجتماعی است. دولت ایالات متحده و شرکت‌های خصوصی که از این سیستم‌ها بهره‌برداری می‌کنند، به دنبال گسترش این شیوه‌های سرکوبگرانه برای کنترل و بهره‌کشی از جامعه هستند. بنابراین، مقاومت در برابر این سیستم‌ها و سازماندهی برای مقابله با آن‌ها امری ضروری به نظر می‌رسد.
در این میان، نقش دانشجویان و فعالان اجتماعی در مبارزه با این ظلم‌ها بسیار حیاتی است. آن‌ها همچنان در خط مقدم جنبش‌ها علیه نژادپرستی، جنگ‌ها و سرکوب‌های سیاسی قرار دارند و با تمام توان در تلاش برای تغییر وضعیت موجود هستند.
