وای اگر هدف فدای سلیقه شود!

هر کس خواستار پیروزی است باید هدف خود را بشناسد و برای دست یابی به آن، کشتی ها و پل های پشت سرش را درآتش بسوزاند و راه های عقب نشینی را بر خود ببندد. مدت ها پیش یکی از فرماندهان بزرگ اسلام با موقعیتی روبرو شد که باید تصمیم قاطع و برگشت ناپذیری می گرفت تا موفقیت او را در جبهه‌ی نبرد با دشمن تضمین کند. او می خواست سربازانش را به جنگ دشمنی بفرستد که به مراتب از سربازان او زیادتر، مجهزتر و قدرتمندتر بودند.

با سربازانش بر کشتی نشست و به دریا زد، وقتی به آن طرف دریا رسیدند و بر زمین جنگ  پیاده شدند، دستور داد تا کشتی ها را آتش زنند. بعد از خاکستر شدن کشتی ها خطاب به سربازانش گفت: «پشت سر ما امواج دریا و در مقابل ما دشمن، فقط یک انتخاب داریم؛ مبارزه تا سرحد پیروزی و یا غرق در دریای ذلت و شکست!» سرانجام این  فرمانده‌ی تصمیم ساز توانست لشکر را به سوی پیروزی هدایت کند!

موقعیت ما در این ایام مانند همان موقعیتی است که طارق بن زیاد فرمانده سلحشور اسلام با آن مواجه شد و قاطعانه تصمیم گرفت تا بر دشمن پیروز شود؛ اما تا کشتی ها و پل های پشت سرش را خراب نکرد نتوانست موفقیت لشکرش را در مقابل دشمنان قسم خورده تضمین کند.

ما هم که امروز امواج سهمگین اختلافات در عقب ماست، فقط یک انتخاب داریم و یک هدف و آن وحدت صف و یکپارچگی است، و بخاطر رسیدن به این هدف بزرگ و والا، باید همه کشتی های سلایق را آتش زد و پل های تفرقه را ویران کرد! انتخاب و حرکت به سوی وحدت و یک پارچگی امری ناگزیر و متضمن پیروزی حتمی است.

رشد ادب اختلاف و فرهنگ همگرایی و تأمل در آن، و درک ضرورت هم بستگی بین گروه های دینی و جریان های اسلامی و حرص بر وحدت صفوف در این برهه از تاریخ، بیش از همه وقت مهم و حیاتی به نظر می رسد، و به هیچ وجه نباید اهداف بزرگ یک امت فدای سلیقه های گروهی و شیوه های دعوت و فعالیت های اسلامی شود.

اختلاف سلیقه در فراخوانی به سوی اسلام و یا به عبارت دیگر تنوع در شیوه های تبلیغ دین امری ناگزیر و یک واقعیت انکار نا پذیر است. هریک از این شیوه ها با وجود کاستی ها، فواید و ثمرات زیادی را برای امت به ارمغان آورده است؛ ولی در عین حال اسلام در هیچ یک از این جریان ها منحصر نبوده و نباید کسی از ما مدعی باشد که نماینده عام و تام اسلام می باشد و فکر کند که هرکسی با ما نبود لابد علیه ماست، نه هرگز؛ بلکه هریک از این جریان ها متمم و مکمل یکدیگر بوده و با وجود تفاوت در شیوه های فعالیت و دعوت، سنگر داران مومنی هستند که به سوی یک هدف، یعنی تحقق عبودیت پروردگار بر روی زمین در حرکت می باشند.

در نهایت باید گفت که وقتی حرکت، به سوی یک مسیر است و یک هدف؛ تنوع وسیله سواری نمی تواند دلیلی و بهانه ای بر اختلاف و تنفر باشد. پس در این شرایط بسیار حساس که دشمنان دین و وطن می خواهند آتش اختلافات، سیاسی، مذهبی، قومی و… را دامن بزنند لازم است که قبل از همه علماء و اندیشمندان و جریان های اسلامی این امر را در محور توجه قرار داده و هریک بر وسیله ای خود سوار باشند و حرکت به سوی هدف را فراموش نکنند و کسی را بخاطر وسیله اش در دعوت، مورد ملامت قرار ندهند و تلاشی را که می خواهند برای قناعت دیگران بر خوبی روش خود، به خرج دهند باید جهت رسیدن به اهداف بزرگ امت بکار گیرند و به خوبی و فواید همه روش ها اعتراف کنند، تبلیغی، اخوانی، دیوبندی و… را شاخه های شجره ای طیبه ای بدانند که به آن «حرکت بیداری اسلامی» گفته می شود و این بیداری را در عمل تحقق بخشند.  وای برما اگر اهداف بزرگ امت را فدای نام ها، سمبول ها و سلیقه کنیم! اگر می خواهیم زنده بمانیم و نام ملت بر ما اطلاق شود، باید باور کنیم و یکدیگر را قناعت بدهیم که قدر و قوت ما در یکدیگر پذیری و اخوت ماست و تصمیم قاطع بگیریم که این باور را با عمل بارور کنیم!

‏«إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذِینَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُمْ بُنْیَانٌ مَرْصُوصٌ‏»